Për drejtuesen e LGBT-së në Shqipëri, Xheni Karaj, ajo dhe e dashura e saj Livia kanë shpikur një gjuhë të re dashurie, ajo mes së njëjtës gjini. Bashkë me një set fotosh sensuale, realizuar nga fotografja Anjeza Dyrmishi, Xheni dhe Livia rrëfejnë intimitetet e një marrëdhënieje lesbikesh.

Si arritën t’ua marrin kalanë nga brenda familjarëve të njëra-tjetrës për lidhjen e tyre në një vend si Shqipëria, bashkëjetesën në karantinë, planet për martesë e fëmijë.

Një histori dashurie mes një lesbikeje të vetëshpallur publikisht dhe një vajze që për herë të parë e provoi me Xhenin rënien në dashuri me një femër. Për intimitetin e tyre, ato rrëfehen në këtë intervistë pa tabu.

Xheni, si u takuat për herë të parë dhe si e kuptove që Livia kishte të njëjtat prirje seksuale si ty?

Xheni Karaj: Jemi njohur shumë vite më parë në punë, pasi Livia filloi të angazhohej me Aleancën si vullnetare. Nuk mendoja që Livia kishte të njëtat prirje si unë, pasi ishte në raport me një djalë, por dija me siguri që Livia ishte cool, mendjehapur dhe nuk e vriste mendjen se çfarë mendonin të tjerët. E vlerësoja për këtë pjesë, por si shoqe dhe kolege (Qesh). Më pas ma tha përmes një puthjeje që më erdhi e papritur. Kishim pirë pak dhe ishim në një koncert. U habita dhe kuptova që Livia ishte treguar më e shkathët se unë.

E sa vite keni bashkë?

Livia: Përsa u përket viteve, kemi dy etalonë të ndryshëm matjeje. Sipas llogarive të mia janë tri vite, pasi vitin e parë kam përjetuar shumë ulje-ngritje emocionesh dhe pasigurish, duke qenë se ishte marrëdheënia ime e parë me një vajzë. Për këtë arsye, vitin e parë e perceptoj më shumë si një eksplorim të vetes, sesa përjetim i mirëfilltë i një marrëdhënieje.

Xheni Karaj: Sipas llogaritjes sime janë katër vite që jemi bashkë.  Viti i parë ishte sfidë, por dashuritë e mëdha rriten përmes sfidave.

Bashkëjetoni në këtë kohë karantine?

Jetojmë bashkë dhe pëpiqemi të kujdesemi për familjarët tanë dhe anëtarët e komunitetit, që janë në kushte të vështira. Kjo është një situatë e jashtëzakonshme, ku ka nevojë më shumë se kurrë për dashuri dhe solidaritet.

Si reaguan familjet tuaja kur e morën vesh që jeni bashkë?

Livia: Unë kam pasur fatin e mirë që prindërit e mi më kanë mbështetur gjithmonë, në çdo hap të jetës apo vendim që kam marrë. Jam shumë e ndërgjegjshme që ky nuk është realiteti i të gjithëve. Ky fakt më bën të jem akoma më mirënjohëse ndaj familjes sime, për arsyen se nuk më kanë penguar kurrë të jetoj e lirë.

Xheni Karaj: Livia përmes modestisë, zgjuarsisë dhe karizmës që e karakterizon, ua mori kalanë nga brenda familjarëve të mi që ditën e parë që e njohën.

Dhe tani që ata e dinë, si e shohin marrëdhënien tuaj?

Xheni: E shohin si një marrëdhënie të shëndetshme midis dy njerëzve që duhen, përkujdesen, rrisin dhe zhvillojnë njëra-tjetrën çdo ditë.

Livia: Prindërit e mi janë krenarë që ne kemi një marrëdhënie, e cila na bën të ndihemi të lumtura. Gjithashtu, ata kanë treguar shumë kurajë në përballjen me të njohurit dhe të afërmit, duke e mbrojtur marrëdhënien tonë që prej fillimit të saj.

Dhe kur do të martoheni?

Xheni Karaj: Në Shqipëri nuk lejohen martesat LGBT, për këtë arsye ne kemi vendosur ta sfidojme këtë legjislacion diskriminues, duke u bërë çifti i parë që kërkon në Gjykatë të njihet ligjërisht. Do të jetë një proces i gjatë, por ne nuk do të dorëzohemi, derisa të kemi të drejta të barabarta me të gjitha çiftet e tjera.

Kur do ta bëni bebin dhe cila nga të dyja do ta mbajë në bark?

Livia: Diskutimi për një beb është i vazhdueshëm në familjen tonë. Kur diskutojmë rreth dëshirës sonë për të pasur një fëmijë, kuptojmë që e rëndësishme për ne nuk është kush do ta mbajë në bark fëmijën. Por si do ta bëjmë shoqërinë ku jetojmë më të mirë, në mënyrë të tillë që fëmija ynë dhe të gjithë fëmijët e tjerë të jetojnë në një botë ku mbizotëron drejtësia sociale, barazia dhe mbi të gjitha dashuria.

Cilat janë hobet tuaja?

Livia: Filmat e animuar japonezë, duke qenë se jam rritur duke i parë. Muzika, librat, joga, përkujesja për lulet (shtëpia jonë është e mbushur me bimë dhe lule të ndryshme), xhirot me biçikletë në natyrë.

Xheni: Climbing, snowboarding, slackline dhe çdo lloj tjetër sporti, mësimi i kitarës, kinematografia, sidomos ajo franceze, letërsia, përveç librave rozë. Ndërsa vitin e fundit, zhytja dhe peshkimi me pushkë së bashku me shoqen time të ngushtë.

Cilat janë librat që kanë lënë shenjë ose që kanë lënë mbresa te ju?

Xheni: “Zarathustra” e Friedrich Nietzsche u kthye në biblën e adoleshencës sime. “Neveria” e Jean Paul Sartre më zhyti në krizën ekzistenciale më të thellë të adoleshencës. Brezi i poetëve të mallkuar, Arthur Rimbaud dhe Charles Baudelaire më bënë të kuptoj që bota është plakur e si rrjedhojë, gjuha dhe dashuria duhen rishpikur. Bashkë me Livian i rishpikëm të dyja.

Livia: “De profundis” dhe “Princi i lumtur, Oscar Wilde. Libri i parë më ka mbushur me emocione tejmase të forta, të cilat ishin njëkohësisht pozitive dhe negative. Ndërsa rrëfimi i dytë më mësoi që empatia nuk është dobësi, por një vlerë e shtuar e karakterit. Harta dhe Territori i Michel Houellebecq, pasi u identifikova me personazhin kryesor, i cili është një individ shumë introvert, por njëkohësisht dhe ekcentrik, dy karakteristika që janë kontradiktore me njëra-tjetrën.

“Rrëfim mbi dashurinë dhe errësirën”, Amos OZ, pasi është eksperienca njerëzore më e fortë, e treguar nga përjetimi dhe këndvështrimi i një fëmije.

A është e vështirë për ju si aktiviste të dilnit hapur, a keni hasur vështirësi për t’u pranuar?

Xheni: Ndodh që shqetësohemi për sigurinë tonë fizike, sidomos kur udhëtojmë jashtë Tirane dhe tregojmë afeksion në publik ndaj njëra -tjetrës. Njerëzit dhe shoqëria mund të mos jenë kurrë gati për të na pranuar, por ne jemi gati të luftojmë jo vetëm për veten, por dhe për të gjithë ata që nuk munden të dashurojnë dhe jetojnë të lirë.

Livia: Vështirësia e të qenurit aktiviste është diçka që për mua kompensohet, kur shoh që mund t’u vij në ndihmë personave të komunitetit.

/Panoramaplus.al nga Klotilda Harka