Nuk ishte një afirmim si … shumë të tjerë, ai i bërë nga Max Verstappen në Kanada, duke i rezistuar presionit përfundimtar të Ferrarit të Sainz. Në cirkuitin me emrin Gilles Villeneuve – ku ende nuk kishte arritur të fitonte – kampioni në fuqi u ngjit në shkallën më të lartë të podiumit për herë të njëzet e gjashtë në karrierën e tij, duke lënë pothuajse menjëherë pas shoqërinë e shkëlqyer të Niki Laudas dhe Jim Clark, të cilët Max i kishte “barazuar” vetëm dy javë më parë në Baku.

Dhe tani për Verstappen … në shënjestër është Jackie Steëart. Edhe pse kur flitet për Formula 1, nuk është mirë të vendosësh objektivë, të barazojë tre herë kampionin e botës (skocez si Clark) pas dy të dielave në Silverstone do të përfaqësonte për holandezët një tjetër moment historik epokal. Në atë pikë objektivi do të lëvizte drejt Nigel Mansell (31 fitore në kampionatin botëror) dhe te Fernando Alonso (32). Nga tetë super kampionët që e ndajnë ende nga maja, tre ende ndajnë rrugën me Max: vetë Alonso, Sebastian Vettel (i treti me 53 fitore) dhe sigurisht Lewis Hamilton, mbajtësi absolut i rekordeve me 103.

Arritja e pilotit aktual Alpin dhe Luanit të Anglisë (Kampion Bote saktësisht tridhjetë vjet më parë) është një sipërmarrje e realizueshme gjatë këtij sezoni dhe ndoshta do të shkonte paralelisht me “rifitimin” e titullit botëror, duke u barazuar me Alonson në nivelin e kurorave të fituesit. Në këtë pikë, steka do të ngrihej… në mënyrë dramatike: Ayrton Senna (41 suksese), Alain Prost (51) dhe më pas – në gjysmë të rrugës (në të vërtetë, shumë më shumë se gjysma) mes Vettel dhe Hamiltonit të lartpërmendur, është Michael Schumacher dhe 91 fitoret e tij ikonike.

Në fakt, në lidhje me historinë e Formula 1 është mirë të kujtohet se çdo epokë ka kampionin dhe kuptimin e saj dhe kjo lloj përballje nuk ka pretendime absolute mbi vlefshmërinë e këtyre ikonave të sportit. Në kohën e Laudës (konkretisht të dy titujve të tij me Ferrarin), Kampionati Botëror përbëhej nga maksimumi pesëmbëdhjetë GP kundrejt njëzet e më shumë të sotëm, që për më tepër janë rreth dyfishi i kalendarit të kampionatit botëror në kohën e fitoreve dhe titujt botërorë të Clark në mesin e viteve gjashtëdhjetë. Për të mos përmendur Juan Manuel Fangio. Verstappen barazoi njëzet e katër fitoret e kampionit argjentinas një muaj më parë në Barcelonë, por në vitet 1950 GP-të e një sezoni rrallë arrinin shifra dyshifrore. Aq sa mesatarja e pentakampeon-it (24 fitore nga 51 GP të diskutueshme – pothuajse një në dy!) rikthen gjithë madhështinë e saj në aspektin statistikor: kështu, megjithatë, ekziston karizma absolute. I paarritshëm Fangio: për Schumacher si për Hamilton. Për Senën e edhe për SuperMax!