Familja e Nadimas u largua nga Afganistani kur ajo ishte foshnjë. Kur ajo mbërriti moshën madhore u kthye sërish në vendlindjen e saj. Tani pavarësisht frikës dhe pasigurisë, 38 vjeçarja nuk pranon të largohet përsëri. Në këtë artikull ajo reflekton mbi ndryshimet që ka në vendin e saj që kur talebanët morën pushtetin më 15 gusht. Ajo pyet veten se si do të jetë e ardhmja grave në Afganistan dhe pse shumica e burrave nuk flasin për të drejtat e tyre.

Pjesë nga ditari:

Të gjitha kushërirat e mi që nuk i kisha parë që prej 10 vitesh vizituan Kabulin gjatë tre ditëve të fundit.

Shtëpia ishte e mbushur me vajza, vallëzuam, të gjitha vendosëm të vishnim rroba tradicionale.

Ne kënduam së bashku, gatuam, ndamë histori, folëm për gjithçka që po ndodh.

Një nga kushërirat e mia tregoi se sa shumë kishte punuar për të qenë mësuese.

Tani ajo nuk e imagjinon dot të ulet në shtëpi dhe të mos japë mësim.

Ajo luftoi për arsimimin e saj, protestoi kundër familjes ndërsa personi i vetëm që e mbështeti atë të shkontë në Indi të merrte diplomën master ishte burri i saj.

Kështu që ajo nuk e imagjinon të qëndrojë në shtëpi.

Ajo ka frikë se ajo që i ndodhi nënës së saj e cila u godit e ulur në gjunjë nga talebanët në 1999 mund t’i ndodh dhe asaj.

Ajo nuk dëshiron që të rrihet si nëna e saj e cila këmbëngulte që ti shkollonte vajzat e saj në Heart.

Kushërira ime thotë se ajo është shumë e fortë dhe e pavarur dhe se ajo gjithmonë do ta mbrojë arsimin.

Por nuk dëshiron ta bëjë këtu, kështu që ajo po largohet drejt Turqisë.

“Këta njerëz nuk e dinë vlerën tonë, atë që ne duhet të ofrojmë si gra, kështu që unë do të shkoj në një vend ku jam e mirëpritur dhe vlerësuar,” më tha ajo.

Më trishtoi shumë, e dini pse? Sepse ajo është e vlefshme për këtë vend, për vajzat e reja këtu.

Ajo është një gjeni në matematike madje do të vazhdonte dhe doktoraturën.

Por tani dikush tjetër do të shijojë frytet e punës së saj të palodhur, studentët turq.

Tani një vend tjetër do të mësojnë prej saj kur ajo duhet të mësojë fëmijët në Afganistan.

Ne kemi humbur kaq shumë gra si ajo në këtë vend.

Unë jam shumë, shumë i trishtuar.

Të gjithë janë larguar dhe unë jam ulur vetëm në shtëpi dhe po mendoj: çfarë do të bëj?

Për shkak të vendimit që mora për të qëndruar, as që mund t’i them askujt se si ndihem.

Njerëzit kanë filluar të bëhen apatikë sepse ata thjesht po përpiqen të mbijetojnë.

Ata janë të shqetësuar për ekonominë, arsimin e tyre, shëndetin e tyre.

Ajo që më trishton është se po ndodh një ndryshim, ka një ndryshim qeverie, ka histori me talebanët e së kaluarës, njerëzit kanë trauma.

Por çfarë lidhje ka kjo me ato gra që po vazhdojnë shkollimin?

Çfarë lidhje ka kjo me ato jetimore që kanë nevojë për financim, për fëmijët që janë viktima të 20 viteve të fundit të luftës?

Po ato gra që janë në spital për të lindur në çdo minutë?

Po infermierët, mjekët, të cilët do të kujdesen për ta?

Si mundet dikush, kushdo në botë, të vendosë që të lërë gjithçka prapa dhe të mos mendojë për fëmijët, gratë e reja dhe djemtë e rinj, dhe vetë burrat?

Ndihem sikur një divorc ka ndodhur midis Afganistanit dhe pjesës tjetër të botës.

Ka filma të suksesshëm të bërë në Hollivud që janë aq të mirë në krijimin e këtyre heronjve që gjithmonë shpëtojnë botën.

Por shikoni se çfarë po ndodh në realitet.

Ku janë heronjtë?

Për shkak se kjo është e vërtetë, zombitë po marrin kontrollin.

Këta fëmijë në të vërtetë po vuajnë vërtet.

Një ditë tjetër, pashë gra që protestonin në rrugë nga dritarja e shtëpisë sime.

Ata bërtisnin dhe protestonin për të drejtat e tyre dhe ne të tjerët ishim ulur brenda.

Shikova kushërinjtë e mi dhe thashë: “Shikoni, ka më shumë gra në këtë qytet, por vetëm 50 prej tyre protestojnë?”

“E gjithë kjo është një shfaqje,” u përgjigj kushërira ime.

“Njerëzit e vërtetë janë ulur dhe shikojnë. Këto gra të varfra ndoshta do të rrihen, lëndohen dhe do të pësojnë trauma dhe askush nuk do të kujdeset për ta.

“Ne e bëmë këtë pjesë të luftimeve 15 vjet më parë, 20 vjet më parë. Nëna ime e bëri atë, gjyshja jonë’.

“Ne tani e dimë se nuk mund të bëhet asgjë [për] këtë vend sepse burrat, nuk na mbrojnë. Ata nuk do të protestojnë për ne, nuk do të na respektojnë. Asnjë burrë nuk ka dalë dhe nuk ka protestuar për motrat, nënat, vajzat, gratë, mbesat, e tyre. ”

Ajo tha se burrat duan vetëm pushtet, para dhe kontroll ndërsa ne jemi duke u përdorur.

Pra, nëse burrat nuk do ta bëjnë, çfarë mund të bëjmë?

Ka gra që lypin në rrugë me fëmijë të vegjël në prehër.

Goja e tyre është tharë nga dehidratimi, thonjtë e tyre janë të dëmtuar të gjithë për shkak të mungesës së vitaminës dhe të gjithë duken të kequshqyer.

Këta burra kanë zero ndjeshmëri për këto gra dhe foshnjat e tyre, por ata do të shkojnë dhe do të martohen me një virgjëreshë 15 vjeçare.

Ata vrasin gratë që shesin trupin e tyre për të siguruar ushqim për familjet e tyre, por ata nuk do të vrasin burrat që u japin grave para për prostitucion.

Burri që po shikon një grua në rrugë, ai nuk do të ndëshkohet, por gruaja që po ecën, duke mos shqetësuar askënd, i thuhet të mbulohet.

Gratë dënohen vazhdimisht këtu, ndërsa ajo që shkakton problemin sillet lirshëm.

Sot, unë jam vetëm, të gjithë kushërirat e mia janë larguar, dhe është aq e qetë.

Shtëpia ishte plot me fëmijë.

Dikur i kisha miqtë e mi për çaj në mbrëmje, por tani jam vetëm.

Por unë do të qëndroj akoma dhe do të vazhdoj të rris ndërgjegjësimin, të përpiqem të buzëqesh dhe të krijoj humor dhe të përpiqem t’i bëj të gjithë të qeshin, sepse më e pakta që mund të bëj është të provoj – diçka që dëshiroj ta shoh edhe nga pjesa tjetër e botës.

Unë e di që kjo bubullimë do të kalojë dhe jam i sigurt se drita do të shkëlqejë./ BURIMI : AL JAZEERA