Tani jemi në javën e dytë të kësaj lufte dhe kam vënë re që nuk qaj më. E nis ditën duke lexuar lajmet se çfarë ka ndodhur gjatë natës, duke numëruar shpërthime të reja në mbarë Ukrainën. Disa ditë më parë, u zgjova me raportet e sulmeve të mëdha me raketa në Kiev, afër vendit ku jeton babai im. M’u deshën 10 minuta për të marrë guximin për ta telefonuar, për ta pyetur nëse ai ishte mirë.

Kur shoh fotografi të tmerrshme të shkatërrimit në Kiev dhe tanke ruse në qytete dhe fshatra jashtë, mendoj për këto vende kur dikur ishin të qeta. Ne shkonim me fëmijët tanë, bënim barbekju dhe pinim verë në kolltuqe komode. Disa nga ato qytete tani janë shkatërruar nga luftimet e rënda dhe artileria.

Në fillim të luftës, një gjë që më mbushi sytë me lot ishte një mesazh për ngjarjet në Kiev. Ishte një listë e gjërave që nuk do të ndodhnin atë ditë, koncerte dhe ekspozita, ngjarje që tani duken si diçka nga një jetë e mëparshme. Këto aplikacione tani ofrojnë lloje të ndryshme informacioni, njoftime për sulmet ajrore, listat e supermarketeve me ushqime dhe farmacitë me ilaçe.

Nëna ime është më e shqetësuar se si të gjejë ushqim për qenin dhe macet e saj sesa për veten e saj, por më telefonoi një ditë më parë vetëm për të njoftuar me kënaqësi se kishte arritur të blinte dy bukë! Ky është në një qytet ku ushqimi dikur ishte i disponueshëm me bollëk të madh.

Kjo është më tronditëse për mua sesa fotot e tankeve ruse të djegura. Mungesa e ushqimit dhe raftet bosh janë realiteti ynë tani. Njerëzit ndajnë informacione se ku mund të blini dhe çfarë. Disa dyqane kanë mungesa, por në të njëjtën kohë ka gjithmonë mjaftueshëm për ata që janë në nevojë. Restorantet përgatisin ushqim falas për ushtarët, njerëzit që kanë humbur shtëpitë e tyre ose këdo që ka nevojë.

Djali im 10-vjeçar nuk shkon në shkollë, qoftë edhe online. Disa mësues kanë qëndruar në Kiev, të tjerët janë larguar. Shokët e tij të klasës kanë ikur në fshat ose jashtë vendit. Ata bisedojnë në Zoom, luajnë lojëra dhe pretendojnë se janë hakerë që luftojnë për Ukrainën. Një nga bisedat që ata kanë krijuar në një aplikacion mesazhesh quhet “çështjet e luftës”.

Çdo ditë, ukrainasit përballen me vendimin nëse do të qëndrojnë apo do të largohen.

Gjatë javës së parë të luftës, pothuajse një milion banorë paketuan valixhet dhe u larguan nga Ukraina për t’u bërë refugjatë. Ky numër po rritet me shpejtësi. Por shumë të tjerë kanë vendosur të qëndrojnë, të paktën tani për tani. Këngëtarë, artistë dhe sportistë të njohur janë regjistruar në ushtri. Miliona ukrainas janë bërë vullnetarë, duke u përpjekur të ndihmojnë ata që kanë më shumë nevojë.

Ndjehet sikur ukrainasit janë bërë një familje e madhe ku çdo anëtar përpiqet të ndihmojë, në çdo mënyrë që mundet. Ata që mund të luftojnë, luftojnë. Ata që dinë të gatuajnë, gatuajnë. Ata që mund të dorëzojnë, dorëzojnë. Dëgjova një histori mallëngjyese nga Kherson, qyteti i parë i pushtuar nga forcat ruse, ku një i moshuar pa këmbë dhe gishta u bë vullnetar.

Tani çdo qytet dhe fshat ka postblloqe, të bëra me thasë rëre, blloqe çimentoje dhe pemë të prera. Njerëz të armatosur, profesionistë të rinj që ikën nga Kievi, fermerë vendas ose pensionistë kontrollojnë dokumentet e kujtdo që hyn.

Fshati ku po qëndroj ka dy pika kontrolli, të drejtuara nga njerëz vendas që i mbikqyrin me radhë 24 orë në ditë. Ata kanë pushkë gjuetie dhe disa mbajnë thika ose sëpata. Ata janë të gatshëm të mbrojnë komunitetet e tyre të vogla me gjithçka që kanë.

Kjo ndjenjë uniteti nuk ka qenë kurrë kaq e fortë mes ukrainasve. Vendi është plot me aktivitet si koshere bletësh, duke prodhuar shpresë për fitore./M.T/dritare.net