Nga ëndrrat për një martesë të lumtur, te dhûna fizike e psikologjike e bashkëshortit dhe akuzat për ìnçest, kjo është historia që u trajtua sot në emisionin me “Zemër të Hapur”.

Zylfie Lame, 40-vjeçarja nga Dibra, u martua para 15 viteve me shpresën që vështirësitë ekonomike dhe dramat në shtëpinë e babait do të merrnin fund, pa ditur që pikërisht drama e jetës së saj ende nuk kishte filluar.

Bashkëshorti, që e detyruan të kishte në krah, ishte një person që prej vitesh kishte kartelë të shëndetit mendor. Pasi u përball me këtë të vërtetë, për të ishte shumë vonë ta linte e të shkonte sërish në shtëpinë e prindërve. E detyruar nga bashkëshorti, 40-vjeçarja bëhet nënë për herë të parë pas një periudhe të shkurtër kohe.

Pasi djali erdhi në jetë, kjo grua sikur mos t’i mjaftonte dh¥na sistematike, u përball me një akuzë që e bëri të mendojë edhe vetëvr@sjen.

“Djalin nuk e ke me mua, por me vëllanë ose vjehrrin tënd”, ishin pikërisht këto fjalë që kjo grua akuzohej nga i shoqi.

E gjendur në këtë situatë, Zylfie Lame u detyrua të qëndronte prej muajsh mbyllur.

Sakaq, bashkëshorti tentonte vazhdimisht ti merrte jetën fëmijës së porsalindur, duke shprehur që ai nuk kishte vend në shtëpinë e tij.

Rrëfimi i gruas: Unë isha 25 vjeçe, kur më gënjyen për t’u martuar. Më thanë do jesh në mes të Sarandës, do jesh rehat. Por, nuk më doli ashtu. Kam udhëtuar dy ditë, nga Dibra në Sarandë, për të shkuar nuse. Më treguan gjithë të mirat, por jo të këqijat.

Unë besova. Erdhi më solli lek, më vuri varëse floriri të trashë dhe më tha që do jem si princeshë. Por, që rrugës, kur po shkoja nuse, e kuptova, u ftoha. As burri, as kunatat, as vjehrrit, nuk më hynë në zemër. Një muhabet nuk e bënim, një hall shtëpie nuk e qanim dot si çift. Ai burrë nuk më hyri në zemër.

Ai kishte probleme. Familjen nuk e lajmërova, se unë kam vuajtur te dera e babait, se ishim shumë të varfër. Nuk më linin as telefon në dorë, më linin roje. Ishte xheloz i madh. Ashtu ja thoshte truri. Shkova në Greqi për 10 ditë, por isha e mërzitur. Çdo gjë që bëja me burrin, merrej vesh.

Kur shkuam në Greqi, mbushte këpucët me nevojë dhe u thoshte shokëve i ka mbushur gruaja. Doja t’ia fusja vetes me gërshërë, nuk dija ç’të bëja. Pronari grek i thoshte që paske alamet nuseje, duhet ta mbash në pëllëmbë të dorës.”