Më 29 mars 1827, afro 30 mijë njerëz morën pjesë në ceremoninë e lamtumirës për Ludwig von Beethoven.

“Ai për të cilin ti mbani zi sot është ndër njerëzit më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Kthehuni në shtëpitë tuaja me një dhembje që ju sëmbon me një humbje të madhe. Dhe sa herë që gjatë jetës tuaj, fuqia e veprave të tij tu pushtojë si një stuhi që vjen, kur ngazëllim juaj derdhet në mes të një brezi ende të palindur, atëherë mbani mend këtë orë dhe thoni: Ne ishim aty kur u varros ai, dhe kur ai vdiq ne qamë me dënesë!” Janë fjalët përmbyllëse të një ndarje me toksorin e hyjshëm të një gjeniu.

Ceremoanilin e kësaj dite funebre ka mundur ta jetësojë në një tablo, Franz Xaver Stöber (1795–1858). Nuk mundtte të fashitej nën cohën e hollë të pluhurit të memuarit, një ndarje e trishtë me tragjikun e muzikës.

Madhështor, e plumbtë për nga pesha e solemnitetit, cingëritëse për nga korrektësia e protokollit, gërmushëse dhe e përvajshme si vetë kambanat e kishave vjeneze që përmes gjëmimit të tyre të metaltë, lotëve dhe pikëllimit u ndanë nga njëri prej mjeshtrave të muzikës klasike, Ludwig von Beethoven.

Ai kishte vdekur më 26 Mars 1827, pas një pneumonie të rëndë dhe lëngimi të gjatë nga problemet me shqisat, kryesisht dëgjimin.

Elegjia në funeralin e Ludwig van Bethoven

Ne që jemi këtu në varrimin e të ndjerit, jam në njimëndje, dhe e ndaj me ju sot, se përfaqësojmë një komb të tërë. I gjithë populli gjerman është këtu, për të mbajtur zi për një pjesë të asaj që ka mbetur për ne nga madhështia e tij. Zoti i fundit i këngës, oshëtinë goja dhembshur, me të cilin muzika e tij foli. Njeriu që trashëgoi dhe rriti famën e pavdekshme të Handel, Bach, Haydn dhe Mozart, ka pushuar së jetuari, dhe sot nderet mbi vargjet e thyera të një instrumenti gojëkyçur.

Muzika e tij hesht sot

Më lejoni të thërrasë atë! Sepse ai ishte një artist. Gjithçka që ai ishte është arti që la. Ferrat e jetës e kishin plagosur thellë kurmin e tij. Ai u turr duhishëm për të mbërritur tek ju, madje edhe atëherë kur portat nga do të kalonte ishin të gjitha të mbyllura. Ai foli me zërin që ju dëgjonit, mori nga zemrat tuaja dhe ua dha me gjithë zemër, deri në frymën e fundit.

Ai ishte një artist i madh, i cili largohet për të qëndruar përjetë këtu me ne. Si gjigand shtrihej nëpër dete dhe kaploi gjithë kufijtë e artit.

Ai ishte një artist, por edhe një njeri, një njeri në çdo kuptim. Për shkak se ai e mbylli veten nga bota, ata e quajti atë armiqësore, dhe e pashpirt, sepse ai i shmangej ndjenjave sëmbuese.

Ai iku nga kjo botë, pasi nuk gjeti në asnjë busull të natyrës së tij të dashur, një armë me të cilën të rezistonte.

Ai u tërhoq nga njerëzit e tjerë, pasi u kishte dhënë atyre gjithçka dhe nuk kishte marrë asgjë në këmbim.

Ai mbeti i vetëm, sepse ai nuk gjeti askund shëmbëllimin e vet. Por, deri në vdekjen e tij, ai ruajti në kraharor dhe në art një zemër njerëzore për të gjithë njerëzit, në të gjithë botën.

Kështu ishte ai, kështu vdiq ai, në këtë mënyrë ai do të jetojë në përjetësi!

Dhe ju që më keni ndjekur në shoqërimin e tij në këtë vend, dëshmoj dhimbjen tuaj.

Ju nuk keni humbur atë, as sot askurrë, por i dhanë atij përjetësinë. Trupi duhet të vdesin para se dyert të mbyllen.

Ai për të cilin ti mbani zi sot është ndër njerëzit më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Kthehuni në shtëpitë tuaja me një dhembje që ju sëmbon me një humbje të madhe. Dhe sa herë që gjatë jetës tuaj, fuqia e veprave të tij tu pushtojë si një stuhi që vjen, kur ngazëllim juaj derdhet në mes të një brezi ende të palindur, atëherë mbani mend këtë orë dhe thoni: Ne ishim aty kur u varros ai, dhe kur ai vdiq ne qamë me dënesë!

Aktori Heinrich Anschütz, lexoni fjalimin funeral shkruar nga Franz Grillparzer, (një shkrimtar i madh), para dyerve të Varrezat Ëähring (sot Schubert Park).