Pse vendosa të shkruaj poezi, kur të gjithë prisnin një libër shkencor nga unë?!

Të gjithë menduan se libri im i tretë do të ishte më në fund ai “i prituri” — ai me fakte, me referenca, me konkluzione të pastra dhe të maturuara.
Prisnin një përmbledhje të përvojës sime si mjeke. Një tekst shkencor, akademik, i dobishëm dhe i arsyeshëm.

Por unë zgjodha të bëj një devijim që nuk e kam quajtur kurrë shmangie — një kthesë drejt zemrës sime.
Zgjodha poezinë.

Mjekët zakonisht flasin në gjuhën e diagnozës, të protokollit, të simptomës.
Por një ditë, kur u ula për të shkruar, duart nuk kërkonin më fjalor mjekësor. Ato kërkonin metafora.
Sepse, në të vërtetë, gjatë gjithë rrugëtimit tim si mjeke, zemra ime kishte shkruar poezi fshehurazi, si shënime në cep të recetës.

Njerëzit kujtojnë se shkenca dhe ndjeshmëria janë pole të kundërta.
Por unë kam parë ndjenjën të shpërthejë në zemërimin e një zemre që rifillon të rrahë.
Kam parë poezi në buzët e një pacienti që shqipton fjalën “faleminderit” me lot në sy.
Kam dëgjuar tingullin më të thellë të jetës në monitorin e ritmit kardiak. Dhe kam ndier më shumë metaforë në një moment jete a vdekjeje sesa në një bibliotekë të tërë.

Poezia ime nuk lindi nga zbrazëtia, por nga mbushja.
Nga mbushja e viteve me histori njerëzore, me buzëqeshje, me humbje, me lindje.

Në këtë libër nuk është vetëm unë si mjeke.
Është unë si nënë që kam mbajtur për herë të parë në duar vajzën time, e cila erdhi si dritë në fund të një vjeshte të gjatë, dhe më vonë djalin tim, që mbushi zemrën me një butësi të re, një ritëm tjetër drite.

Janë ndjesitë e një zemre që digjet në pritje, që zbardhet në mungesë, që gjallon në mall, që gjen strehë në një shikim të heshtur, që dashuron me gjithë shpirt.
Nuk mund të shkruaja një libër vetëm për trupin, kur çdo poezi e këtij libri më ishte diktuar nga shpirti.

Sepse mjekësia më mësoi si të kuptoj simptomat, por jeta më mësoi si të dëgjoj ndjeshmërinë.
Dhe kjo poezi është për dashurinë që mbetet, për prindërimin që transformon, për pritjet që nuk thahen, për fjalët që nuk gjejnë dot vend tjetër veçse në vargje.

Poezia, për mua, nuk është arratisje nga shkenca — është zgjerimi i saj në të padukurën.
Në gjithçka që nuk e mat dot një stetoskop, por e ndien çdo nënë, çdo e dashuruar, çdo njeri që ka humbur e pritur.

Ky është libri im i tretë.
Nuk është libri më i thjeshtë që kam shkruar —
është më i ploti, më i ndjeshmi, më i ndërtuari në heshtje e dashuri, më i ndërlikuari në ndjenjë.
Sepse nuk është shkruar për të bindur mendjen.
Është shkruar për të prekur shpirtin.
—

Ky libër është për të shtrenjtit e mi – që më mësuan se zemra ka më shumë dhoma se çdo trup që kam parë ndonjëherë nga brenda.

www.story.al