ObserverKult ua sjell një ndër fragmentet me mbresëlënëse të romanit “Gjuetari i balonave” të Khaled Hosseinit

MËNGJESIN TJETËR, prita në dhomën time, derisa Aliu pastroi tryezën e mëngjesit në kuzhinë. Prita sa lau pjatat dhe pastroi banakun. Shihja jashtë nga dritarja e dhomës dhe ndenja ashtu, derisa Aliu dhe Hasani shkuan për të blerë ushqime në Pazar.
Pastaj mora ca zarfe me para nga pirgu i dhuratave, si edhe orën, dhe dola në maje të gishtave. Ndalova para studios së Babës dhe mbajta vesh. Ai ishte mbyllur atje që në mëngjes dhe bënte telefonata. Tani po fliste me dikë për një ngarkesë me sixhade që pritej të vinte javën e ardhshme.
Zbrita shkallët, kalova kopshtin dhe hyra te banesa e Hasanit dhe e Aliut pranë pemës së hurmës. Ngrita dyshekun e Hasanit dhe futa poshtë tij një shumë kartëmonedhash, si dhe orën time të re.
Prita dhe nja tridhjetë minuta të tjera. Pastaj trokita në derën e Babës dhe i thash atë që shpresoja të ishte gënjeshtra e fundit në një varg të gjatë gënjeshtrash të turpshme.

NGA DRITARJA E DHOMËS SË GJUMIT pashë Hasanin dhe Aliun që po shtynin në oborr karrocat e ngarkuara me mish, natan, fruta dhe zarzavate. Pashë Babën të dilte nga shtëpia dhe t’i ofrohej Aliut.
Nga lëvizjet e buzëve dukej që po flisnin por nuk kuptoja asnjë fjalë. Baba tregoi me gisht nga shtëpia dhe Aliu tundi kokën. U ndanë. Baba u kthye në shtëpi: Aliu ndoqi Hasanin në kasolle.
Disa minuta më vonë, Baba trokiti në derën time.
-Eja në zyrën time, -tha. –Do të ulemi ta zgjidhim këtë problem.
Vajta te studioja e Babës dhe u ula në një nga kolltukët prej lëkure. Aliu dhe Hasani u bashkuan me ne vetëm pas më shumë se një gjysmë ore.
KISHIN QARË TË DY. E kuptova nga sytë e tyre të ënjtur dhe të skuqur. Qëndronin në këmbë para Babës të kapur dorë për dore dhe habitesha me veten time se si kisha mundur të shkaktoja një dhembje të tillë.
Baba i ra drejtë dhe pyeti:
-Ti i vodhe paratë? T’i e vodhe orën e Amirit, Hasan?
Përgjigjja e Hasanit ishte një fjalë e vetme që doli me një zë të mekur e të hollë:
-Po.

Ndjeva që koka m’u shty prapa, sikur më kishte goditur dikush. Zemra po më ndalte dhe gati sa nuk e nxora të vërtetën.
Pastaj e kuptova: Kjo ishte sakrifica finale e Hasanit për mua. Nëse do të përgjigjej ‘’jo’’, Baba do ta besonte, sepse ne të gjithë e denim që Hasani nuk gënjente kurrë. Dhe, nëse Baba do ta besonte atë, do të më akuzonte mua: do të më duhej të shpjegohesha dhe do të dilte fytyra ime e vërtetë. Baba nuk kishte për të ma falur kurrën e kurrës.
Pastaj kuptova dhe diçka tjetër: Hasani e dinte. Hasani e dinte që unë kisha dëshmitar te rrugica, që qëndrova atje dhe nuk bëra asgjë.

Ai e dinte që unë e kisha tradhëtuar dhe, megjithatë , ai po më shpëtonte edhe një herë, ndoshta për herë të fundit. Atë çast e doja shumë, më shumë nga ç’kisha dashur ndonjë njeri deri atëherë, dhe dëshiroja t’i thosha se unë s’isha gjë tjetër veçse një gjarpër nën gur, monstra e liqenit. Nuk e meritoja këtë sakrificë: isha gënjeshtar, tradhtar, hajdut. Dhe do të kisha treguar, sikur një pjesë e imja të mos gëzohej. Gëzohej që gjithçka do të merrte fund pas pak. Baba do t’i pushonte, do t’i dhembte kjo gjë, por jeta do të vazhdonte përsëri. Këtë doja , të vazhdoja vazhdimin, të harroja, ta mbyllja këtë krye, doja të kisha mundësi të merrja frymë përsëri.
Veçse u habita kur Baba tha:
-Unë të fal.
Falje? Por vjedhja ishte një mëkat i pafalshëm, emëruesi i përbashkët i të gjitha mëkateve!
Kur vret një njeri, ke vjedhur, i ke vjedhur jetën. Vjedh të drejtën e gruas për të pasur një burrë, u vjedh fëmijëve babanë. Kur i thua një gënjeshtër dikujt, i vjedh të drejtën për të njohur të vërtetën. Nëse tradhton, i vjedh të drejtën për të gëzuar besnikëri. Atëherë, si mundte ai që aq thjeshtë ta falte Hasanin?! Nëse atë mund ta falte, pse nuk mund të më falte edhe mua, që nuk arrija të bëhesha djali që ai kishte ëndërruar gjithmonë? Pse?

-Ne po largohemi, aga sahib, -tha Aliu.
-Çfarë?! – tha Baba dhe gjaku i iku nga fytyra.
-Nuk mund të jetojmë më këtu,-tha Aliu.
-Por unë e fala, Ali, nuk e dëgjove?-tha Baba.
-E kemi të pamundur të jetojmë prapë këtu, aga sahib.
-Ne do të largohemi. – Aliu e tërhoqi Hasanin pranë vetës dhe i hodhi krahun rreth supit. Ishte një gjest mbrojtës dhe unë e dija se nga kush po e mbronte. Aliu pa nga unë dhe, në vështrimin e tij të ftohtë e të patundur, pashë që Hasani i kishte treguar. I kishte treguar gjithçka për atë që i kishte bërë Asefi dhe miqtë e tij, për balonën, për mua.
Çuditërisht, isha i gëzuar që dikush po shihte fytyrën time të vërtetë.
Isha lodhur së shtiri.
-Nuk e çaj kokën fare për orën dhe për paratë, tha Baba me krahët të hapur dhe pëllëmbët lart. –Nuk e kuptoj pse po e bëni këtë!…Ç’domethënë ‘’e pamundur’’?
-Më vjen keq, aga sahib, po i kemi bërë gati çantat. E kemi mendjen top.
Baba u ngrit në këmbë dhe në fytyrë kishte një maskë dhembjeje.

-Ali, a ju mungon ndonjë gjë? Mos nuk jam sjellë mirë me ty dhe Hasanin? Ti je vëllai që më ka munguar gjithmonë, Ali, ti e di mirë këtë. Të lutem mos ma bëj këtë.
-Mos e vështirëso më shumë vendimin tonë, aga sahib,-tha Aliu. Sesi I lëvizi buzët dhe për një cast m’u duk sikur pashë një grimasë dëshpërimi. Pikërisht atëherë e kuptova thellësinë e dhembjes së thellë që pata shkaktuar, errësirën e zisë që u solla të gjithëve, që as fytyra e paralizuar e Aliut nuk mund ta fshihte pikëllimin. U sforcova të shikoj nga Hasani, por ai rrinte me kokën ulur, me supe të lëshuara, ndërsa me gisht përdridhte një fije që i varej nga këmisha.
Tani Baba po lutej:
-Të paktën më thuaj pse. Më duhet ta di!
Aliu nuk foli, ashtu siç nuk foli më parë, kur Hasani pohoi vjedhjen. Kurrë nuk do ta marr vesh pse, por mund t’i imagjinoj ata të dy në kasollen e vogël e të errët duke qarë, ndërsa Hasani I lutej që i ati të mos më tradhtonte. Por nuk arrij të kuptoj çfarë e shtrëngoi Aliun ta mbante premtimin.
-A do të na përcjellësh me makinë te stacioni i autobusit?
-Të ndaloj të ikësh! Kumboi zëri autoritar i Babës. – Më dëgjon? Të ndaloj!
-Me gjithë respektin që kam, ju nuk mund të më ndaloni fare, aga sahib,-tha Aliu. –Ne nuk punojmë më për ju.

-Ku do të shkoni?-pyeti Baba me zë të thyer.
-Në Hazarajat.
-Te kushëriri yt?
-Po. A do të na përcjellësh te stacioni i atubusit, aga sahib?
Pastaj pashë Babën të bënte diçka që s’e kishte bërë kurrë më parë: Ai qau. U tremba paksa, kur pashë atë burrë të rritur duke dënesur. Baballarët nuk qajnë.
-Të lutem!- tha Baba, por Aliu ndërkohë ishte drejtuar nga dera, i ndjekur nga Hasani. Kurrë s’kam për ta harruar mënyrën se si foli Baba, dëshpërimin në lutjen e tij, frikën.

Shkëputur nga romani “Gjuetari i balonave” të Khaled Hosseinit, botuar nga OMSCA
Përktheu nga origjinali: Ledia AGOLLI

ObserverKult