Interpretuesi kryesor i Beethovenit dhe artisti i gjithanshëm ndërroi jetë në moshën 94 vjeç, në Londër. Alfred Brendel, një nga pianistët më të rëndësishëm të shekullit të 20-të dhe një përfaqësues i shquar i traditës klasike evropiane, ka vdekur në moshën 94 vjeç. Vdekja e tij u njoftua të martën, teksa familjarët e tij që tha se artisti i madh vdiq në Londër, i rrethuar nga të dashurit e tij.

Në një deklaratë të përbashkët, partnerja e tij Maria Majno, ish-gruaja e tij Irene Brendel, katër fëmijët e tij dhe nipërit e mbesat i thanë lamtumirën me “mirënjohje dhe dashuri të thellë”.

Alfred Brendel lindi më 5 korrik 1931, në Wiesenberg, Moravi, tani Republika Çeke. Ai nuk u rrit në një familje muzikantësh, as nuk tregoi ndonjë talent të veçantë si fëmijë. Megjithatë, ai ishte një njeri me një shpirt të trazuar dhe një gamë shumë të gjerë interesash.

Ai filloi studimet në Jugosllavi dhe më pas ndoqi Konservatorin e Gracit, ndërsa më vonë mori mësime nga i madhi Edwin Fischer në Lucern. Ai e konsideronte atë një mentor të rëndësishëm dhe njeriun që e mësoi të luante me pasion, pa humbur strukturën e stilit klasik.

Karriera e tij filloi në vitin 1948 në Graz, dhe në vitin 1949 fitoi Konkursin Busoni në Itali. Nga fillimi i viteve 1970, ai u vendos përgjithmonë në Londër. Edhe pse fillimisht u përqendrua në veprën e Liszt, më vonë ai iu drejtua kompozitorëve të Evropës Qendrore, me Bethovenin si “qendrën e tij të shenjtë”. Ai vazhdimisht shmangte muzikën bashkëkohore, ndërsa qasja e tij filozofike ndaj pianos e dallonte nga virtuozët e tjerë.

Ai i regjistroi katër herë Koncertet për Piano të Beethovenit, duke kulmuar me një performancë historike në vitin 1999 me Filarmoninë e Vjenës të dirigjuar nga Sir Simon Rattle. Shfaqja e tij e fundit publike, në vitin 2008 në Vjenë, ishte Koncerti nr. 9 i Mozartit – një koncert që Daily Telegraph e renditi ndër 100 momentet më të mira kulturore të dekadës. Edhe pse u bë plotësisht i njohur ndërkombëtarisht vetëm pas moshës 45 vjeç, Alfred Brendel u vendos si një nga pianistët më të rëndësishëm të shekullit, i njohur për saktësinë e tij emocionale dhe ndjeshmërinë intelektuale.

Brendel nuk ishte vetëm pianist. Ai ishte poet, eseist, mësues dhe humorist i shkëlqyer. Puna e tij jo-muzikore përfshin përmbledhjen e eseve Musical Thoughts and Afterthoughts (1976) dhe përmbledhjen e poezive One Finger Too Many (1998), në të cilën ai shfaq humorin e tij unik, delikat dhe shpesh subversiv.

tpz.al