Nga Albert Vataj

Në një intervistë të vitit 1960 me Observer, ylli gjerman e hodhi poshtë modën, duke e cilësuar si “të mërzitshme”. Megjithatë ajo mbetet një ikonë stili.

Marlene Dietrich i tha Observer -it në vitin 1960, “Nëse do të vishesha për vete, nuk do të shqetësohesha fare. Rrobat më mërzitën. Unë do të vishja xhinse. I adhuroj xhinset. I marr ato në një dyqan publik – për meshkuj, natyrisht; Unë nuk mund të vesh pantallona femrash. Nuk mbaj mend kur kam marrë për herë të fundit një palë të reja. Ato zgjasin kaq shumë dhe bëhen gjithnjë e më të mira. Gjithsesi unë vishem për profesionin. I marr rrobat në Hollywood dhe Paris, dhe nëse nuk mund të vij në Paris, pres, nënvizonte ylli gjerman. “Unë vishem për imazhin. Jo për veten time, as për publikun, as për modën, as për burrat,” shpjegoi ajo, duke vijuar se “… gratë në sfera të ndryshme të jetës diskutojnë qëndrimin e tyre ndaj modës dhe zgjedhjes së veshjeve”.

“Unë kurrë nuk shkoj në një koleksion të fundit të modës. Duhet shumë kohë për të kaluar. Ata më njohin tashmë dhe më tregojnë vetëm rrobat që janë të miat. Unë kurrë nuk i konsideroj paratë kur porosis rroba. Para se të kisha para? nuk e mbaj mend.

“Ka kaq shumë gra me kaq shumë rroba dhe ato kurrë nuk kanë çfarë të veshin. Unë do të preferoja shumë të shkoja në një festë me një fund të zi dhe pulovër…

Pavarësisht nga ndjenjat e vërteta të Dietrich për pamjen, imazhi i saj i kuruar me kujdes ishte një qëndrim politik si dhe një deklaratë e fuqishme e modës.

Lidhja e saj me botën e çliruar të Weimarit të kabaresë së keqe, së bashku me rezistencën ndaj përpjekjeve naziste për të zgjedhur karrierën e saj të mëvonshme, e bënë aktoren një emblemë të vlefshme të kohës së luftës të një Gjermanie të lirë. Në të njëjtën kohë, tallja e guximshme seksuale pas ndryshimit të gjinisë së saj të modës së lartë, ishte projektuar për të qenë tingëlluese dhe përmbysëse. Ajo që u bë e njohur si “silueta e Dietrich” u krijua fillimisht nga prerja e dobët dhe mashkullore e kostumeve të saj të pantallonave. Ajo kishte kërkesa të veçanta sartoriale: “Më është dashur gjithmonë të bëja rroba për veten, për shkak të formës sime të pazakontë – supet e gjera, ijet e ngushta”.

Si rezultat, androgjinia e fuqishme e Dietrich ka fituar një regjistër të ri: duket një sfidë parashikuese për hierarkinë mashkullore të industrisë së filmit dhe për normat kufizuese seksuale. Është gjithashtu e vërtetë se dashuria e Dietrich-ut për të veshur rroba për meshkuj. Ajo mësohej të ketë thënë se “Unë jam në zemër një zotëri”

“Ajo ka seks, por nuk ka gjini pozitive,” shkroi kritiku i Observer Kenneth Tynan, në një gjuhë karakteristike gjithëpërfshirëse. “Mashkulloriteti i saj i tërheq femrat dhe seksualiteti i saj meshkujve.” Miku i saj Erich Maria Remarque i përshkroi dikur tiparet e saj me shumë ndjeshmëri në romanin e tij Harku i Triumfit : “Fytyra e ftohtë dhe e ndritshme që nuk kërkonte asgjë, që thjesht ekzistonte, duke pritur … Dikush mund të ëndërronte në të çdo gjë.”

(Shkëputur nga një material i The Guardian)

Albert Vataj