Nga Jorge Azcoytia – Marca

Askush i arsyeshëm nuk do të kishte vënë bast për Myrto Uzunin (Berat, 1995) në start. Futbollisti shqiptar lindi në një familje modeste që po përpiqej të ecte përpara, në një vend të zhytur në kaos dhe, si shumë histori të tjera, edhe e tija mund të kishte humbur në turmë. Megjithatë, fati i kishte rezervuar një rrugë tjetër, të shtruar me këmbëngulje, sakrificë dhe besim të palëkundur: “Udhëtimi im filloi me babain tim. Që në fillim, ai gjithmonë donte që unë të bëhesha futbollist, të mësoja anglisht, sepse do të më ndihmonte në jetë. Ishte trajneri im i parë dhe më mbështeti që në ditën e parë”,- kujton sulmuesi shqiptar i bardhekuqve.

Kur Uzuni, 27 vjeç, ishte gati dhjetë vjeç dhe u përball me një situatë të paqëndrueshme në vend, familja e tij vendosi të paketonte të gjitha gjërat e tyre në disa valixhe dhe të linte pas jetën e tyre në Berat, për të ndërmarrë një fluturim klandestin drejt një të ardhmeje më shpresëdhënëse.

“Shqipëria nuk është në Bashkimin Europian dhe na u desh të ecnim tre ditë, nuk kishim para, duhej të paguanim 15 mijë euro për të dalë, që është shumë para në atë vend që fiton 300 ose 400 në muaj. Daja im na dha hua. Shkuam në Greqi në kërkim të një jete më të mirë”,- një eksperiencë e madhe për Myrton.

“Këtu qëndron forca ime. Kjo më bën të vlerësoj ku jam sot, nuk dua të kthehem në ato kohëra, familja ime nuk kishte asgjë, ishte një jetë e vështirë”.

Megjithëse futbollisti vazhdoi të përmbushte ëndrrat e tij, realiteti, i ashpër dhe i pashmangshëm, e mbajti atë larg topit, duke larë enët për të ndihmuar nënën e tij.

“Të luash futboll ishte e komplikuar, ne kishim mundësinë të punonim vetëm për të mbajtur familjen gjallë, pa kontratë, se nuk kishim letra. Kam punuar në shumë punë”, kujton sulmuesi i Granadës.

Pavarësisht ditëve maratonë të punës, Uzuni vazhdoi të luante pa u lodhur dhe futbolli u shfaq shumë shpejt si një rrugë shpëtimi.

“Kam gjetur forcë në familjen time, sakrifikuam shumë për të qëndruar bashkë. E dija që e vetmja zgjidhje për të dalë nga kjo situatë ishte futbolli”,- thotë Uzuni. Një këmbëngulje që në fakt përfundoi me rezultat rreth vitit 2010, kur Olimpiacos u interesua për të. Qëllimi dukej i arritshëm, por mungesa e vizës e ndërpreu operacionin dhe ëndrra, edhe një herë, avulloi si mirazh.

“Një ditë do të jem shumë i madh”

Me pak opsione në tavolinë, Uzuni dhe familja e tij u kthyen në Shqipëri, përsëri në fillimet e tyre.

“Nuk kishim shtëpi, pa para, nuk kishim asgjë, jetonim në një situatë të vështirë”, por asnjë pengesë nuk do ta devijonte Uzunin nga qëllimi i tij.

“Një ditë vrapoja në orën gjashtë të mëngjesit, ishte shumë ftohtë dhe hunda më ishte skuqur, ngrita sytë dhe thashë me vete: Një ditë do të jem shumë i madh. kam pasur gjithmonë besim tek vetja”.

Në moshën 18-vjeçare dhe me një vendosmëri të palëkundur, vjen koha e Uzunit. Filloi të shquhej në filialin e Tomorit të Beratit, në skuadrën e vendlindjes së tij dhe pasi shënoi 27 gola, shumë shpejt bëri kapërcimin drejt ekipit të parë, nga ku firmosi për 2000 euro për FK Apolonia.

“Dy mijë euro nuk janë asgjë”, kujton ai me një buzëqeshje. Qendra e vëmendjes nuk do të largohej më prej tij dhe për 20 mijë euro ai nënshkroi një kontratë të re me FK Laçin, ku bëri histori duke arritur në kualifikueset e Europa League.

Lokomotiva e Zagrebit ishte klubi i radhës që trokiti në derën e tij, një vend i ri, një gjuhë e re, por asnjë sfidë, sado e vështirë të ishte, nuk e frikësonte më Uzunin. “Ishte një trampolinë për lojtarët e rinj. Unë stërvitesha shumë, e kisha të qartë se çfarë doja në jetë, asgjë nuk do të më largonte nga rruga ime, gjithmonë e kisha të qartë atë që doja. Kam punuar shumë për t’u bërë kjo që jam sot.”

Nënshkrimi me Ferencvaros

Me figura të spikatura në Kroaci, ngritja e Uzunit ishte e pandalshme dhe Ferencvaros vuri bast mbi të, duke hapur dyert e kontinentit të vjetër, duke arritur nivelin tjetër dhe duke mundësuar të luajë në Champions League, ku takoi Cristiano Ronaldon, idhullin e tij të madh.

“Ronaldo është shembull për mua. Të gjithë e dinë sakrificën që ka bërë për t’u bërë ky që është, mentaliteti fitues është gjëja më e rëndësishme.”

Në atë ndeshje kundër Juventusit, sulmuesi berates bëri gol në portën e bardhezinjve dhe festoi duke imituar yllin portugez, në një gjest admirimi.

“Unë e kam parë gjithmonë në televizor, ishte e pabesueshme për mua të luaja kundër Ronaldos. Arrita qëllimin tim dhe ishte një ëndërr e realizuar.”

Penalltia që nuk e mori dot dhe i kushtoi një rënie në kategori

Me gjithë besimin e tij të tejmbushur, muajt e parë të Uzunit në Spanjë nuk ishin të lehta, pasi nuk arriti të fuste topin në portë dhe kjo i kushtoj, me skuadrën që ra nga kategoria.

“Në jetë gjërat nuk shkojnë gjithmonë ashtu siç duam, por kjo është në të kaluarën, ne jemi këtu për t’u kthyer në Kategorinë e Parë”, thotë ai.

Ishte diçka që nuk e preku besimin e tij.

“Unë nuk kisha frikë. Alfredo (García Amado, trajner i përgjithshëm) dhe Nico (Rodríguez, drejtor sportiv) më thirrën dhe më thanë se do të jem drejtuesi i ekipit, pasi gjithmonë besoj në veten time. Vite më parë kur po prisja me miqtë e mi në stacionin e autobusit për të luajtur futboll, u thashë se do të shënoja 25 gola atë sezon, të gjithë menduan se po bëja shaka, e dija se e kisha seriozisht, atë lojë shënova katër golat dhe shiko ku jam tani”.

Një rënie, ajo e Granadës, e cila u konsumua pas një penalltie të humbur nga Jorge Molina, një penallti që mund të kishte një përfundim ndryshe me Uzunin si gjuajtës.

“Doja të ekzekutoja penalltitë, por Milla dhe Luis Suarez ishin përpara. Pa ata në fushë, mora topin për të ekzekutuar penalltinë, por nga pankina më thanë se nuk duhet të jem unë, kështu që respektova vendimin”.

Uzuni bashkon jokonformitetin dhe ambicien, virtyte që e shtynë të ndiqte ëndrrën dhe të luajë në LaLiga, në të njëjtin kompeticion që kishin bërë Messi-n dhe Ronaldo-n, dhe tani ishte maja e re për t’u ngjitur për shqiptarin. Mundësia, pasi mbërritja e tij në Mallorca ishte e ‘zhurmshme’, zgjati pak më shumë se sa pritej, por Granada u shfaq dhe nuk hezitoi.

“U ndjeva shumë i lumtur dhe krenar, gjithë punën që bëra, gjithë këto vite sakrifica, më në fund e mora shpërblimin dhe isha aty ku e meritoja”.

Një mundësi nga ana e ekipit bardhekuq që e ka lejuar të bëhet një idhull i Los Cármenes, ku ai shpreson të jetë për shumë vite.

“Granada hapi dyert e La Liga për mua, bëri ëndrrën time realitet. Sigurisht që e vlerësoj mbështetjen dhe ndihmën, nuk i harroj kurrë ata që më kanë ndihmuar më parë.”

Me katër gjuhë në memorien e tij dhe një çantë shpine plot eksperienca, Uzuni u përshtat shpejt me këtë mjedis të ri.

“Të jem i sinqertë, futbolli nuk ka nevojë për shumë përshtatje, flitet gjuha e lojës. Gjëja më e rëndësishme është të ndihesh si në shtëpinë tënde me shokët e skuadrës. Gjithashtu, pasi mësova katër gjuhë, spanjishtja nuk ishte e vështirë.”

Këtë sezon Uzuni ka shpërthyer, duke udhëhequr Granadën si golashënuesi më i mirë në kategori, diçka me të cilën sulmuesi përballet natyrshëm.

“Nuk ka asnjë sekret, është të kalosh kohën tënde duke punuar shumë, dhe unë punoj shumë. Të gjithë e dinë se sa shumë e dua futbollin. Jetoj për futbollin, nuk është sekret. Në çdo skuadër që shkoj, bëj histori, bëj diferencën, edhe këtu te Granada. Asnjëherë kur nuk jam i kënaqur, dua gjithmonë më shumë”, thotë Uzuni.

Paraqitja e jashtëzakonshme e Uzunit ka zgjuar interesimin e një klubi tjetër, i cili e ka vendosur shqiptarin në radarin e tij.

“Sot janë shumë pak lojtarë të aftë për të shënuar, Osimhen, Haaland… ndoshta vetëm dhjetë dhe kur dikush shënon shumë gola zgjon interesin e skuadrave të tjera. E di që nëse vazhdoj të shënoj gola do ta thërrasin Granadën, por shqetësohem vetëm për të tashmen, përqendrohem 100% te ekipi dhe objektivat e tij”, thotë Uzuni duke shtuar se futbolli ishte zgjidhja që mund ti rregullonte jetën, nuk kishte asgjë tjetër.

“Ëndrra ime ishte të bëhesha futbollist, të luaja për kombëtaren shqiptare dhe të arrija një nga ligat më të rëndësishme. E vetmja gjë që mund të them është se asgjë nuk është e pamundur, duhet të besosh në veten tënde dhe prandaj jam këtu. Futbolli është jeta ime, jetoj për futbollin”, qëndrim që e bën Uzunin një futbollist të pangopur që mund ta rikthejë Granadën në krye. Dy hapa kanë mbetur. Sot i pari në Miranda de Ebro.